Laatst zat ik in de trein naast twee oudere dames. De krant had ik uit; ik verveelde me een beetje. En wat doe je dan? Je gaat luisteren naar de gesprekken.
De vrouwen bespraken een derde vrouw. Zo te horen waren ze heel close met haar. Ze deelden hun zorgen over hun lieve vriendin. Wat bleek (dat haalde ik uit hun gesprek): de vriendin werd dement maar wilde dat niet accepteren. Nee, met haar was niets mis. Iedereen is toch wel eens vergeetachtig? Maar uit hun woorden haalde ik dat er toch echt meer aan de hand was.
Op een gegeven moment kwam ook de kleding van de vriendin ter sprake. Ik spitste gelijk mijn oren. Kleur en kleding is natuurlijk mijn vak. Eén van de vrouwen vertelde dat hun vriendin heel erg veranderd was in haar kledingkeuze. “Vroeger zag ze er altijd zo verzorgd uit maar nu heeft ze altijd een oude bruine trui aan.”
Ik popelde om op die opmerking in te gaan. Maar ja, hoe kan ik dat doen zonder toe te geven dat ik luistervinkje aan het spelen was? Niet dus.
Ik snapte namelijk wel waarom die oude bruine trui zo favoriet was. Als je dement wordt, en zeker in het beginstadium als je voelt dat er iets is maar je weet niet wat, wordt je hele wereld onzeker. Je kunt soms de weg niet meer vinden, bent vaker je spullen kwijt – oh, heb ik dat daar neergelegd – je herkent mensen minder snel. Je omgeving is niet langer bekend en vertrouwd. Je raakt je thuis, de plek waar je je altijd veilig kon voelen, kwijt.
Dat kan bijvoorbeeld ook als je verhuist, iemand die je nabij staat overlijdt of een andere gebeurtenis die je grondvesten (tijdelijk) laat schudden. Je ziet dat mensen op zulke momenten vaak intuïtief naar bruin grijpen. Omdat ze naar een stevige basis verlangen. Een thuis, een plek waar je je geborgen kan voelen.
Bruin geeft dat gevoel. Het is een kleur die je omarmt en koestert. Net wat iemand soms nodig kan hebben. En hun vriendin kennelijk ook.
Lees ook: sollicitatiekleuren
hoe bepaal ik de kleur van een kledingstuk?
Kijk naar: hoe bepaal je een kleur?
