Ontdekken dat je genderdisforie hebt en uit de kast komen zet je leven op zijn kop. 

Tot dan toe zag iedereen je als man. Ze wisten niet beter. Ook al weet je nu dat het anders is, ‘men’ zal je nooit echt als een vrouw zien of zo met je omgaan als je niet in transitie gaat.

Een (eventuele) medische transitie misschien is het wel het meest INgrijpende maar zeker niet het meest AANgrijpende gedeelte van een transitie. De sociale transitie is minstens zo belangrijk en kost minstens zoveel tijd.

Want hoe navigeer je door de wereld volgens de ‘vrouwencodes’ als je dit niet geleerd hebt als kind? Hoe presenteer je je als een respectabele vrouw zonder dat mensen denken: ‘Oh, dat is een man in een rok?’

Ik begrijp heel goed dat alles overweldigend kan zijn. Zeker in het begin. Alsof je verdwaald bent op onbekend terrein zonder goede routekaart. Je ervaart het in zekere zin alsof je achterloopt. Het voelt super om na jaren worstelen eindelijk hier te zijn. Maar wat nu? Daar bestaat geen handleiding voor.