Deze tekst kwam ik op facebook tegen. “Alles waar je ogen van gaan sprankelen, moet je doen”. Zo waar.
19 jaar geleden ben ik gaan doen waar mijn ogen van gaan glimmen. Kleur- en kledingadvies geven. Een droom waarmaken die al op mijn 12e was gestart na het lezen van enkele artikelen over kleuranalyse. Die interesse werd later verder aangewakkerd door een ander artikel. Iemand moest een vierkante halslijn dragen. Ik voel nog de frustratie: waarom die halslijn en geen andere? Ik wilde daar zo graag het antwoord op weten!
Wat moet je doen als je niet weet welke richting je uit wil?
Deze week sprak ik een oude kennis. Voor haar is door een reorganisatie het doek gevallen bij het bedrijf waar ze ruim 26 jaar werkte. Ze zit nu thuis. De hele dag duimen draaien is niets voor haar. Maar wat dan? Ze is ruim in de vijftig en heeft zich nooit verdiept in een andere carrière richting.
En dan zit je thuis op de bank. Niet wetend wat je tot je pensioen nog wil gaan doen. Financieel red ze het gelukkig. Vrijwilligerswerk? Kan. Maar liever een betaalde dagtaak. Alleen … wat?
Ik vroeg haar wat ze als kind het liefste deed. Wat was het waarvan je moeder zei: doe je dat nu alweer? Waarvan je dacht: nog even, als je geroepen werd voor het eten. Waar gingen je ogen van sprankelen? Knutselde je graag? Lezen, lego bouwen, in bomen klimmen, schooljuf spelen?
Weet je wat het was, probeer dan te bedenken waarom je het zo graag deed. Als dat duidelijk is, heb je een richting waarin je kunt gaan zoeken.
Loopbaanbegeleiding
Nu ik erop terugkijk, klopt het helemaal. De kern van Ziazan is al lang geleden gelegd. Als kind was ik al bezig met kleur, stof en hoe anderen op jouw outfit reageren. Die interesse is nooit weggegaan. Het moest alleen een zetje krijgen.
De bal ging ook bij mij rollen door een reorganisatie. Na een fusie kreeg ik een plek waar ik me niet meer thuis voelde. Ik ging met steeds meer tegenzin naar mijn werk.
Verandering was nodig. Maar hoe? Gezien mijn leeftijd (eind dertig) en gezinssituatie (jonge kinderen) had ik niet de tijd, geld, energie en ruimte om van alles en nog wat uit te proberen. Ik moest in één keer de juiste switch maken.
Via mijn toenmalige werkgever kon ik een loopbaanbegeleidingstraject volgen. Ik had het geluk dat ik hun proefkonijntje was om het begeleidingsbureau te testen. Zij waren ook zo vriendelijk mijn eerste opleiding te betalen. Nou ja, vriendelijk, ze konden niet anders. Dat had ik afgedwongen in ruil voor mijn handtekening onder het beëindigingscontract. 🙂
Dat ik deze richting uit wilde, was me eigenlijk altijd al duidelijk. Daar had ik geen hulp bij nodig. Mijn grootste hindernis was dat ik mezelf niet niet als ondernemer zag. Mijn omgeving stimuleerde dit ook niet bepaald.
Het loopbaanbegeleidingstraject heeft me laten inzien dat ik het wel kon. Dat ik me niet hoefde te laten tegenhouden door anderen. Dat ik prima in staat was om zelf het heft in handen te nemen.
Toen ging het snel. Binnen twee maanden deed ik de eerste opleiding en een maand later schreef ik me in bij de KvK. Zeer tegen de zin van mijn omgeving. Maar ik moest mijn hartenwens volgen. Inmiddels is iedereen eraan gewend en heeft mijn bedrijf geaccepteerd. Maar dit heeft heel wat jaren gekost.
Het is niet altijd sprankelen
In de afgelopen 19 jaar zijn de nodige tegenslagen, miskleunen en dode zijwegen voorbij gekomen.
Zo heb ik een tijdje T-shirts verkocht. Het leek een mooie aanvulling op kleur- en stijladvies. Dat had het ook kunnen zijn. Ik voelde me echter niet vrij ze aan te bevelen, uit angst voor partijdig te worden aangezien. Ik was bang dat men dacht dat ik de T-shirts alleen maar aanraadde uit verkoopoverwegingen in plaats vanuit eerlijk advies.
Dus sjouwde ik ze braaf mee naar elke afspraak om ze onuitgepakt weer mee terug te nemen. Dat schoot niet op. Daar gingen mijn ogen niet van sprankelen. Exit T-shirts.
Een blauwe maandag heb ik maatpakken verkocht. Maar ik kon niet op de leverancier rekenen. Wat essentieel was omdat ik volledig van hem afhankelijk was. De marges waren veel lager dan was voorgespiegeld en ik had elke dag buikpijn van de stress. Exit maatpakken.
Wat nog een staartje kreeg. Ik werd daarna namelijk bedreigd door de leverancier. Een goede advocaat heeft me geholpen de bedreigingen in het juiste perspectief te zien en stand te houden. Want de leverancier had geen poot om op te staan en kon alleen maar hard blaffen. Niet echt een fijne situatie en wat je noemt: een leermomentje.
Verschillende doelgroepen uitproberen, workshops ontwikkeld maar geen klanten ervoor kunnen vinden, een ruimte huren en weer opzeggen, samenwerkingen aangaan die in een vroeg stadium overleden, materialen aanschaffen die achteraf niet nodig bleken, ik heb het allemaal gedaan.
Het was niet voor niets
Toch was alles niet voor niets. Overal heb ik van geleerd. Wat ik wel en niet wil. Wat wel werkt en wat ik beter kan laten. Wat ik echt leuk vind om te doen en wat ik beter kan uitbesteden.
Ik laat me niet meer gek maken door iets van een concullega te lezen en te denken: moet ik het ook niet zo gaan doen? Zou dit dé manier zijn om door te breken?
Want dat was nog een dingetje. Ik heb lang moeten vechten om erkenning voor Ziazan te krijgen. Een beetje een kip en ei verhaal. Ik kwam niet verder omdat ik me liet tegenhouden en dan kom je ook niet verder. Waardoor ik weer wilde bewijzen dat het wel kon, enzovoort.
Mijn weg heb ik inmiddels gevonden. Ik doe de dingen die ik leuk vind. De laatste tak zijn de podcasts wat uitgegroeid is naar voice-over werk. Ik had vooraf nooit bedacht dat ik dat zo leuk zou gaan vinden.
Hoewel …., ik had al jarenlang de stille wens om een keer een bedrijfsfilm of een voorleesboek in te spreken. Dus toch een beetje terug naar mijn kindertijd. Want mijn knuffels hebben van mij veel verhalen te horen gekregen.
